غزل شماره 317 دیوان حافظ : فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم

فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم
بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق
که در این دامگه حادثه چون افتادم

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود
آدم آورد در این دیر خراب آبادم

سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض
به هوای سر کوی تو برفت از یادم

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم

کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت
یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم

تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم

می‌خورد خون دلم مردمک دیده سزاست
که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم

پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک
ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم

تعبیر غزل شماره 317 حافظ در فال شما :

دچار گرفتاری و بلا شده اید و همین باعث شده به گله و شکایت روی آورید. از یار دور شده اید و احساس می کنید در عشق شکست خورده اید.

از یاس و ناامیدی برحذر باشید، زندگی جریان دارد و به دنبال هر سختی آسانی فرامی رسد. به خداوند توکل کنید و صبور باشید.